‘Ik herken mijzelf niet meer.’
Dit gaf Anne* aan tijdens ons intakegesprek. Ze voelde zich tegen instorten aanzitten en merkte op dat ze emotioneel erg instabiel was. (*I.v.m. privacy geef ik een andere naam weer. Haar verhaal is een onaangepast voorbeeld uit mijn coachpraktijk.)
Al bijna 2 jaar leven met grote zorgen en vragen over de gezondheid van haar jongste kind in combinatie met de Corona tijd, die grote impact heeft op haar werk als juf voor de klas en op het gezin thuis begint op te breken. Ze heeft voortdurend zorgen en angst en staat vaak in opperste staat van paraatheid. ‘Op mijn werk sta ik continu ‘met één been al buiten’, voor het geval ik weer gebeld wordt door het kinderdagverblijf dat het niet goed gaat en we direct met hem naar het ziekenhuis moeten.’ Ze vertelt mij over meerdere, acute ritten naar het ziekenhuis en een ongekend aantal afspraken in het ziekenhuis voor weet ik hoeveel onderzoeken en het bespreken van alle uitslagen. Keer op keer weer is er die datum van een nieuwe afspraak waarin een uitslag bekend wordt gemaakt. De dagen daar naartoe zijn zenuwslopend. Hoop, teleurstelling en verdriet stapelen elkaar op. Het duurt en het duurt maar, ook na een spannende operatie blijkt de gezondheidsstrijd nog niet gestreden.
‘Ook voor mijn vrienden duurt het inmiddels te lang. Wanneer ze mij vragen hoe het met hem is, kan ik 9 van de 10 keer ”niet goed” antwoorden. Ze haken af… Ik heb geen sociaal leven meer.’ Haar gemis aan sociale steun is voelbaar. De samenkomst met de Corona tijd, waarin in contact zijn met goede vrienden erg moeilijk is, is schrijnend. Ook praktisch levert deze tijd de nodige uitdagingen, zoals het regelen van opvang voor hun andere kinderen op die momenten dat ze met haar man en zoontje naar het ziekenhuis moet. Waar haar vader hier voorheen ook een rol speelde, was dit ineens onmogelijk. Tot slot van rekening werd haar vader een aantal maanden geleden ook nog eens ernstig ziek…
Anne heeft het gevoel in een hoge snelheidstrein te zitten, die stampvol zorgen, angst en paniek zit.
‘Hoe kom ik weer dichterbij mijzelf? Ook in deze intense tijd!’
Met deze vraag gingen we van start buiten wandelend op de Larense hei, waarbij ze opmerkte: ‘wat mij tot nu toe tegenhield om coaching op te pakken, was het beeld dat ik weer moest praten ergens binnen zittend in een hok.‘ Maar wandelcoaching sprak haar wel aan. Tijdens onze eerste afspraak concludeerde ze al snel dat buiten praten wél fijn is. Ze geeft aan dat het lopen over de hei, een wijds en open veld, haar goed doet. Het uitzicht, waarbij ze volop om haar heen kan kijken, geeft haar een vrij gevoel. Terwijl ze dit doet, merkt ze bij zichzelf op dat ze de laatste tijd eigenlijk helemaal naar voren en in zichzelf gekeerd rondliep. Dit voelde ze ook in haar lijf. Haar schouders zaten helemaal vast. Dit inzicht zet ze om in een eerste stap, namelijk het voornemen om de komende dagen ook bewust momenten rechtop te gaan lopen en om haar heen te kijken.
Ook geeft Anne over wandelcoaching aan dat het naast elkaar wandelen en elkaar dus niet voortdurend hoeven aan te kijken prettig is.
Nog meer voordelen van wandelcoaching
Zeker voor mensen die last hebben van overspannenheid of stress biedt coaching wandelend buiten in de natuur voordelen ten opzichte van coaching binnen. De natuur helpt namelijk om tot rust te komen en zorgt ervoor dat de frontale lob in je hersenen weer beter functioneert. Ook wel het gedeelte in je brein dat ervoor zorgt dat je in staat bent om helder na te denken, beslissingen te nemen, je te focussen en te concentreren en wat je in staat stelt om problemen op te lossen. Door te wandelen in de natuur creëer je helderheid in je hoofd.
Er zijn vele, prachtige onderzoeken die laten de positieve invloed van “vitamine G” (groen) op gezondheid, vitaliteit en welzijn laten zien.
We wandelen samen en genieten van de natuur: de herfst is in aantocht, overal zijn spinnenwebben op de hei te zien. Met het zonnetje erbij geeft dat een mooie schittering. De paarse kleur van de heideplanten wordt al wat donkerder. Middenin het veld zien we een ree rustig staan, het dier laat zich niet wegjagen door wandelaars, kijkt wel even op maar blijft staan. Iets verderop tegen de bosrand aan zien we een kudde Schotse Hooglanders grazen. De imposante horens maken indruk terwijl ze daar rustig staan en liggen. We beleven de natuur bewust en dit ontspant. Het doet goed om onze zintuigen als het ware losjes aan te zetten en zo de natuur te ervaren.
Hoe zet ik mijn kalmeringssysteem aan?
Omdat ze worstelt met haar emoties, kies ik voor een oefening over ons gevaar-, jaag- en kalmeringssysteem. Ik geef kort uitleg hoe deze systemen werken en hoe onze emoties hieraan gekoppeld zijn. We onderzoeken hoe deze systemen momenteel bij haar actief zijn en ze concludeert al snel dat haar gevaarsysteem voortdurend aanstaat en nauwelijks uitgaat. Ineens begrijpt ze waarom ze soms dingen niet kan benoemen en ze het gevoel heeft in lastige situaties geen antwoord meer te hebben. ‘Dat mij dit nu niet lukt, wat mij enorm frustreerde, komt dus doordat ik voortdurend in de gevaarmodus sta.’ Ze ziet het ineens een stukje helderder en neemt zich voor om toch echt weer momenten, al zijn ze maar heel kort, te gaan pakken voor zichzelf. De hond die ze sinds een tijdje hebben, helpt om even alleen (wel met de hond) naar buiten te gaan voor een ommetje.
Maar hoe kan ze nog meer haar kalmeringssysteem aanzetten? Anne komt er even niet op. Wat doet haar goed? Hoe komt zij tot rust? We laten haar antwoord rusten.
Parkeren van negatieve gedachtes
De daarop volgende keer dat we afspreken, ben ik benieuwd hoe het met haar gaat. In een mail vooraf liet ze al weten dat er zich de afgelopen week maar liefst 2 ambulance-situaties met haar vader hadden voorgedaan. Dat was voor haar de druppel om haar werkgever aan te geven dat zij een week niet zou komen werken, maar rust voor zichzelf ging creëren.
Al wandelend merk ik op dat het ondanks alle hectiek van die afgelopen week toch zichtbaar wat beter met haar gaat. Ze oogt ontspannener dan de vorige keer. Ook vertelt ze over een aantal succes momenten van de afgelopen weken. Zo lukte het haar om tijdens een wandeling met haar man en jongste zoon op de hei, aansluitend op een afspraak in het ziekenhuis waarin ze opnieuw slecht nieuws te horen kregen, toch van dat moment te genieten. ‘Dit lukte niet meteen, maar ik zei tegen mijzelf “ik ben nu hier met mijn man en heb maar 1 kind om in de gaten te houden. Ik parkeer mijn negatieve gedachten en alle vragen die ik heb. Die zijn voor straks.” Zo kwam ik toch in dat moment en dat voelde zo fijn.’
Gedachtes, zowel positieve als negatieve gedachtes, komen voortdurend in ons op. Daar hoeven we niets voor te doen. Het is een kunst om jezelf niet te verliezen in allemaal negatieve gedachten of deze gedachten als een boemerang terug te krijgen, wanneer je ze hard probeert weg te duwen. Wat Anne deed was heel knap. Ze bleef er niet in hangen en liep er ook niet meteen van weg, maar observeerde haar gedachte kort en stelde deze vervolgens uit naar een later moment die dag. Door haar negatieve gedachte te parkeren, lukte het haar om weer terug te komen ‘in het moment’.
Doorpratend over succesjes vertelt ze ook dat ze meerdere keren in de week even kort, bewust rechtop is gaan lopen. Letterlijk van houding veranderen, hielp haar ook om haar gedachtes even los te laten en om haar heen te kijken. Ze merkt op dat ze daar rustig van wordt. We bespreken nog eens hoe zij haar kalmeringssysteem aanzet en ineens ontdekt ze weer een activiteit waar ze vroeger altijd blij van werd en wat ze al 2 jaar niet meer had gedaan: een taart bakken! Resoluut geeft ze aan dit de aankomende vrijdag te gaan doen met haar kinderen. Voor het eerst zie ik een glimlach op haar gezicht.
Deze concrete en merkbare verandering geeft ons allebei het vertrouwen dat zij met behulp van wandelcoaching verdere stappen gaat zetten om haar doel te bereiken. Het geeft mij voldoening dat ik haar hierbij mag helpen.