“Het gaat om waar je heen gaat, niet hoe hard je rent”
Een jaar geleden begon ik mijn avontuur. Zonder enige zekerheid mijn baan opgezegd en een afspraak gemaakt bij de KvK om een nieuw pad te bewandelen. BRUIS-coaching was geboren.
Mijn hart volgen
Waarom mijn baan opzeggen, terwijl ik was omringd met fijne collega’s, werd betaald naar waarde en er werk genoeg was? De ervaren sociale steun en financiële zekerheid bleken voor mij onvoldoende om het plezier in mijn werk vast te houden. Ik voelde mijn energie langzaam weglekken en ik miste het bruisende gevoel waarmee ik naar mijn werk ging. Iets in mij zei steeds luider ‘volg nog meer je hart!’
Ik had nog geen idee wat dat zou zijn. Wel begon ik meer te luisteren naar mijn verlangen. Wandelend in de natuur liep ik te fantaseren over mijn ideale werkdag. Waar ben ik dan? Met wie? Wat doe ik? Hoe voel ik mij dan? En kijkend naar deze werkdag vroeg ik mijzelf af wat ik nou echt belangrijk vind in mijn werk? Waar hecht ik waarde aan? Welke talenten wil ik graag inzetten?
Ik begon in te zien dat ik vooral energie krijg van het coachen van mensen en het voeren van ‘goede gesprekken’: gesprekken waarin nieuwe inzichten ontstaan en waarin het mij lukt om mensen zelf in beweging te krijgen. Ook realiseerde ik mij hoezeer juist de combinatie van letterlijk en figuurlijk bewegen deze goede gesprekken stimuleert. Toen ik las over wandelcoaching wist ik het: dit is mijn hart volgen!
Net gestart, toen kwam Corona…
Amper 2 maanden onderweg en toen kwam Corona om de hoek kijken. Het eerste wat ik dacht: ‘hoe dan?’ Er kwamen dus hobbels op de weg: werkuren die werden vervangen door schoolwerk begeleiden, het nieuwe wandelcoaching op 1,5 meter afstand, de vervolgopleiding voor een accreditatie als wandelcoach werd halverwege op pauze gezet, een aantal persoonlijk leiderschap workshops moesten alsnog geannuleerd worden… Ik had het gevoel met een ingedrukt gaspedaal als zelfstandig ondernemer van start te zijn gegaan. In het begin leverde dat frustraties en stress bij mij op, maar gaandeweg begon ik in te zien dat deze hobbels ook een waardevol signaal waren. Een signaal om niet altijd maar door te blijven gaan, hard te rennen. Diggy Dex verwoord het in zijn lied ‘Mooi zoals je bent’ treffend: “het gaat om waar je heen gaat, niet hoe hard je rent.” Een zin die resoneert, een zin die mij raakt.
Wat hield mij op de been?
Tijdens de eerste Corona golf merkte ik al snel dat de extra druk en hectiek van het begeleiden van schoolwerk en het continu met zijn allen thuis tot stress leidde. Ik ging daarom op zoek naar oplaadmomenten voor mijzelf. Het dagelijkse ommetje mocht zeker niet ontbreken. Ik ontdekte ook de kracht van (Kaiut) yoga: alleen maar aandacht voor mijn lijf, in het hier en nu zijn met ontspanning en zeker ook inspanning. Ik voelde hoe Kaiut mijn lichaam sterker maakte en ik mij daardoor ook mentaal sterker voelde. Steeds vaker lukte het mij ook om een kort mindfulness moment in te passen in de dag. Slechts een minuut aandacht naar alleen mijn ademhaling en opkomende gedachtes net als de wolken weer voorbij laten gaan, los te laten. Hele korte adempauzes als moment voor mijzelf ook, of eigenlijk juist, op drukke, stressvolle dagen.
Ik merkte dat ik deze oplaadmomenten nodig had om daarna weer de lieve moeder en startende ondernemer te zijn. In het verleden was ik harder gaan rennen om aan alle eigen opgelegde verwachtingen te voldoen. Nu bewaar ik het harde rennen voor mijn wekelijkse hardlooprondje.
Wat betekent het volgen van je hart voor jou? Overweeg jij in 2021 een nieuw pad te volgen?
Ik wens je de moed om je hart te durven volgen! En als je een duwtje nodig hebt, dan help ik je graag.